Wysłane przez moderator w
Kw. 9, rz. 1 ch. St. Nicolas, g. 6 od kw. 7
Julian Fontana (1810-1869) – polski pianista, kompozytor, uczestnik powstania listopadowego, wydawca dzieł i przyjaciel Fryderyka Chopina.
Urodził w 1810 r. Warszawie w rodzinie architektów włoskich. Był absolwentem Liceum Warszawskiego, a od 1828 studentem prawa na Uniwersytecie Warszawskim. Równoległe pobierał lekcje muzyki w warszawskim konserwatorium Elsnera. Po wybuchu powstania listopadowego porzucił studia i wstąpił do służby wojskowej. Walczył na Litwie pod gen. Dembińskim. Za zasługi na polu chwały otrzymał dyplom „Dobrze zasłużonego Ojczyźnie”. Walczył także w korpusie gen. Ramorina, z którym udał się do Galicji. Następnie, po krótkim pobycie w Hamburgu, w 1832 przedostał się do Francji. Tam spotkał się z Chopinem. Zajmował się prowadzeniem finansów kompozytora. Chopin zadedykował mu Poloneza A-dur. W 1833 Fontana wyemigrował do Anglii, gdzie należał do londyńskiego Towarzystwa Wzajemnego Oświecenia, otrzymywał zasiłek rządu brytyjskiego oraz uczył gry na fortepianie. W 1837, po otrzymaniu zgody na pobyt we Francji, ponownie udał się do Paryża. Został członkiem Klubu Polskiego, koncertował w wielu miastach m.in. Bordeaux i Paryżu. W latach 1843-1838 przebywał w Stanach Zjednoczonych. Występował w Nowym Jorku z włoskim skrzypkiem Camillo Sivori. Komponował także własne utwory i dawał koncerty. Następnie odwiedził Meksyk i mieszkał jakiś czas na Kubie, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Kamilę z domu Dalcour, zamożną wdowę. Miał z nią syna Juliana Kamila. W 1850 r. ożenił się z nią i powrócił do Paryża. Utrzymywał kontakty z rodziną Mickiewiczów. W latach 1852-1854 należał do Towarzystwa Historyczno-Literackiego. Przede wszystkim wydawał spuściznę po Chopinie (utwory niewydane za jego życia), a także dzieła popularyzujące polską muzykę m.in. Polish Natural Melodies (1866). Był honorowym członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, pisywał felietony do „Czasu” i „Dziennika Poznańskiego”. Od 1855, po śmierci żony, sytuacja materialna Fontany pogorszyła się. Stopniowo tracił słuch, co uniemożliwiło mu udzielanie korepetycji gry na fortepianie. Załamany psychicznie popełnił samobójstwo przez otrucie gazem w nocy z 23 na 24 grudnia 1869 r.
Sylwia Kiełek
Studentka Instytutu Informacji Naukowej i Studiów Bibliograficznych UW
Spis Fotografii:
Grób zbiorowy Orła i Krzyża na cmentarzu Montmartre
Medalion z podobizną Juliana Fontany, brąz, rzeźbiarz Władysław Oleszczyński (Muzeum Chopina, BP w Paryżu)
